De Gemeent Amstelveen gaat de kruispunten Keizer Karelweg veiliger maken :) Altijd een goed plan, veiliger maken, en al helemaal als ik zelf van een van die kruisingen gebruik maak.
De kruising waar ik gebruik van maak was vroeger een verkeersplein, maar is al een aantal jaren onduidelijk ingericht met voorrangsregels die afwijken van de normale. Door de begroeiing (heggen) ben je daar bovendien als ligfietser uitermate slecht zichtbaar en er wordt daar op de voorrangsweg vrij hard gereden. Geen wonder dus dat daar wel eens gevaarlijke situaties ontstaan. Zie ook AmstelveenBlog "Twee kruispunten Keizer Karelweg veiliger".
Mijn huidige 'Ervoor' route heb ik getracht in beeld te brengen op de 'Erna' afbeelding hierboven - de rode streep. Ze gaan dus inderdaad driftig aan het herinrichten, want mijn huidige route brengt mij dwars door een perkje :) De werkzaamheden zijn vandaag begonnen en dat zal dus even overlast geven, maar het is voor een goede zaak!
Later...meer!
De titel van het blog, daar heb ik vandaag niet zo lang over na hoeven denken :)
Gisteren was het de dag van de 1-uurs race op de RDW-baan. Het enige onderdeel van Cycle Vision 2013 dat wél doorgang gevonden heeft. En gelukkig maar; mijn dank aan alle vrijwilligers!
Dit jaar heb ik mezelf wederom ingeschreven voor deelname. Ook Theo en Jurren zouden van de partij zijn, maar helaas was Theo verhinderd. Die had zichzelf onmisbaar gemaakt op kantoor :(
De heenrit was wat langer dan gepland (heel bijzonder, hoe al die polderwegen toch op elkaar lijken!), maar ik heb heel rustig gereden om langzaam een beetje warm te draaien. Een spier in mijn linkerbeen deed naar, maar gelukkig werd die in de loop van de rit steeds soepeler.
Vlak na de Knardijk (op de Knarweg) werd ik nog voorbij gereden door Joyce in Quest 009 die bezig was een nieuw dagafstandsrecord te vestigen. Altijd goed voor je ego zo vlak voor een race ;-) Verder alleen wat velomobielen 'uit de verte' gezien op de reis. Ik was vrij vroeg op de RDW-baan, maar het was er al gezellig druk met Velomobielen.
Strada 48 tussen Quest 009 en de Ambulance-Quest van Rob. Rob is een groot bewonderaar van val ik geregeld lastig met mijn felle verlichting als ik hem tegemoet rijd bij Ouderkerk - maar ik dwaal af.
Inmiddels bereiden de serieuze wedstrijdrijders hun velomobiel driftig voor met allerlei stroomlijnverbeterende voorzieningen.
Jos met zijn Quest Xs
En Wim Schermer met zijn Quest met voetenbakjes (die lijken me ideaal voor komende winter)...
Mijn eigen voorbereiding zit er dan al lang op (ik heb mijn banden opgepompt). Ik heb er nog even aan gedacht om mijn Strada schoon te maken maar heb die gedachte gelukkig op tijd van me af weten te zetten. Ik rij de rit gewoon op mijn Perfect Moiré bandjes en met alle verlichting en spiegels er nog op. Gereedschap en beugelslot laat ik dan weer wel achter.
Intussen draaien Team Cygnus, Elan en de TU's hun rondjes op de baan. Niet te veel naar kijken, da's niet goed voor je eigendunk :)
Afijn, dan is het natuurlijk tijd voor 'de race'. Ik ga voor een cruise-snelheid van 45km/h. Het loopt soepel na de opwarm-rit van Almere naar Lelystad. De wind valt wat gunstiger dan verleden jaar, en de snelheid is goed vast te houden. Wellicht ook dank zij de verbeterde stroomlijn van mijn helmloze haararme hoofd.
Niet heel erg spannend, tot... Arjan (Quezzzt) me vrolijk bellend voorbij komt in zijn bekende gele stroomlijn. Tijdens CV 2012 was Arjan met de Strada en reden we een vergelijkbaar gemiddelde. Hij is dus mijn 'benchmark' voor deze race met zijn nog in nieuwstaat verkerende Quest. En hij gaat me voorbij, vlak voor het publiek.
AAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaargh!!!
Dat kan ik niet op me laten zitten. Tegen beter weten in zet ik de achtervolging in en... ik rij hem weer voorbij! Ik rinkel nog even vriendelijk nar hem met mijn fietsbel :) Helaas moet ik nu wel wat boven mijn eigen tempo rijden, maar dat kan me even niets meer schelen. Ik weet hem een ronde voor te blijven (of, zoals Arjan zegt "ik besluit erachter te blijven") en uiteindelijk weet hij me voor het publiek weer in te halen. De snelheid is inmiddels opgelopen tot 51 km/h, mijn hoogste snelheid tijdens deze race.
Hoe snel? Zó snel ga ik!
Na deze inhaalmanoeuvre is mijn accu een beetje leeg, en de snelheid zakt terug tot ruim onder de 45km/h. Ik heb echt even een dipje, de benen luisteren niet meer naar de commando's van het brein. Gelukkig gaat het later in de race wel weer beter. Ik zie Arjan langs de kant van de baan staan. Later lees ik op zijn blog dat zijn spierproblemen nog wat heftiger zijn dan de mijne :-(
Uiteindelijk kom ik op een gemiddelde snelheid 42,7 km/h, 1 km/h sneller dan mijn gemiddelde van vorig jaar en ik eindig nét boven Arjan, die de race toch dapper uitgereden heeft, en bijna 2/3 van de snelheid van de winnaar, Daniël Fenn (67,3 km/h). Zoals gezegd, ik ben trots als een hond met 7 lullen ;-)
Arjan's gemiddelde ligt net iets onder dat van mij, inclusief de tijd die hij nodig had om te herstellen van de beenkramp. Zijn 'bewogen gemiddelde' is ongeveer gelijk aan mijn gemiddelde snelheid van de race. En dat ondanks het verschil in fiets (Strada versus Quest-met-racekap). Een resultaat waar ik blij mee ben, ondanks dat er nog twee snellere Strada's participeerden. Jurren haalt in zijn Strada gemiddeld 45,8 km/h (gefeliciteerd!) en maakt zijn naam van Sperende Spijker geheel waar :)
Na de race is er tijd om na te praten en elkaars fiets te bekijken. Mijn naamgenoot is er met zijn nieuwe WAW-154 met touch-screenbediening van zijn verlichting! Dat moet natuurlijk even gedemonstreerd en bewonderd worden :-)
De terugweg gaat in colonne met Erwin en Jurren. De 29 kilometer leg ik af in iets minder dan een uur.
Eenmaal thuis gekomen lees ik het fantastische relaas van Arjan op zijn blog en lig bijkans krom van het lachen.
Al met al een fantastische dag, met een fantastisch nieuw persoonlijk record. Chris, Arjan, Jurren, Kees, Wim, Jos, Theo, Erwin en de rest, ik hoop jullie volgend jaar weer te treffen op CV 2014 :-)
Vanmorgen zijn de schapen op de HPV-Freeway geteld, ter hoogte van de Hollandse brug. Er zal wel weer een mooi rapport in de maak zijn bij Goudappel-Coffeng :P
Foto genomen door Jurren, waarvoor mijn dank.
De route was vandaag zeer avontuurlijk. Ben weer eens over de fietsbrug over de A2 gereden, en het fietspad rond de Oudekerkerplas. Het was al weer een hele tijd geleden dat ik daar was.
Later...meer!
De blaaspijp, of het blaasroer, is een eeuwenoud wapen. Volgens Wikipedia heeft deze vooral zijn oorsprong in Indonesië, Zuid-Amerika en Japan.
Het artikel over de Europese kant van de blaaspijp beperkt zich helaas tot wat wetenswaardigheden over pijltjesschieten. Tijd om daar wat aan te doen!
Minder bekend, is dat het blaasroer ook in Europa als wapen gebruikt is. Toevallig (nu ja toevallig, ik zocht ernaar, dan is het niet meer toevallig), kwam ik een artikel tegen van J.A. Loeber Jr. in het blad Nederlandsch-Indië Oud en Nieuw, Aflevering 1 van 1923 (Royal Tropical Institute). Een heel interessant en levendig stuk, zeker de moeite van het lezen waard. Dhr. Loeber vertelt van zijn speurtocht naar het gebruik van het Blaasroer in Europa.
Zo vond hij tijdens een museumstudie in het Museum voor Folklore in Antwerpen zijn eerste 'Europese' blaasroer. Een blaasroer die gebruikt werd voor het afvuren van lemen projectielen.
Zijn aanname dat dit wapen 'wellicht door een Oostindievaarder in Vlaanderen geïmporteerd was' bleek later minder aannemelijk dan hij eerst dacht.
In Palts (Dld) vond hij in het Historisch Museum een blaasroer voor gebruik met lemen kogels, met daarbij een boom met opgezette vinken. Deze blaasroeren kwamen van Bergzabern (Dld), waar de lokale bevolking er 's winters mee jaagde (en jaagt, zie Facebook) op de bergvinken in de bossen van de Vogezen.
Verder beschrijft hij dat omstreeks 1850 de vogeljacht met het blaasroer op het eiland Helgoland (Dld) algemeen was. Jongelui, die geen geweer konden kopen, behielpen zich met het blaasroer en verkregen veelal betere resultaten daarmee dan met het werpen van stenen. De vogels werden verlamd en verwond door de impact van de lemen kogel en daarna afgemaakt.
Blaasroeren in die tijd werden gemaakt uit twee houten helften van 50cm of langer, die met een stuk touw of staalband aan elkaar verbonden waren. Als projectiel gebruikte men erwten of lemen kogeltjes. Het kanaal in de blaasroer was 8-9mm in diameter. Rond 1890 raakte deze blaasroeren van Helgoland in onbruik.
De kogels voor deze blaasroeren werden van leem of vette klei met een soort tang geperst en met een kaliber op de juiste maat gemaakt.
Ook toen was het blaasroer populair bij de jeugd, net als de blaaspijp nu. Ik krijg alleen het idee dat er toentertijd minder sympathie was voor de arme musjes die er mee geschoten werden dan tegenwoordig. Ook werd er al met het blaasroer en 'verse' (zachte) leemkogels geschoten op een doelschijf. De vettige kogels maken het noodzakelijk het blaasroer te reinigen. Hiervoor werd een houten stok gebruikt.
De Antwerpse blaasroeren waren sinds ongeveer 1880 in gebruik om vogels te verjagen in de kersenboomgaarden in Boom (Vlaanderen) en door duivenmelkers. Ook werd in die tijd het blaasroer in cafés gebruikt voor het afschieten van pijlen op een doelschijf zoals (niet toevallig) de darts van tegenwoordig.
Het artikel bevat nog vele wetenswaardigheden over het blaasroer, en dat in een leuke schrijfstijl. Ik kwam een leuke pagina tegen over de geschiedenis van het blaasroer voor de hierboven beschreven periode.
James Stuart Koch vertelt op deze pagina over de geschiedenis van het primitieve blaasroer.
De oorsprong van het blaasroer ligt naar algemeen aangenomen wordt ergens in de vergeten prehistorie. Men neemt aan dat dit wapen, door zijn eenvoud, op vele plaatsen op verschillende momenten in de geschiedenis (her-) uitgevonden is. De meest eenvoudiger vorm is een holle staf van natuurlijk materiaal zoals bamboe of riet. Bamboe is door zijn vorm en voorkomen het meest voor de hand liggende materiaal. De schotten tussen de holle secties moeten dan wel weggehaald worden door deze te doorboren of door de bamboe te splijten. De twee helften van de bamboe kunnen na het verwijderen van de schotten weer tegen elkaar gemonteerd worden.
Bamboe blaasroeren in verschillende vorm zijn aangetroffen op alle continenten. Ze werden gebruikt bij de jacht op vogels of kleine zoogdieren, maar ook als speelgoed voor de jeugd.
Naast het blaasroer samengesteld uit twee helften of doorboorde bamboe, is er ook de volledig doorboorde versie van massief hout, die op Borneo gemaakt werd door de Dayak met een lange handboor. De foto hieronder toont een stellage die daarvoor in gebruik is. Midden op het platform is de handboor en het blaasroer in wording te zien. Om het platform zitplaatsen, want het is een nogal arbeidsintensief proces.
Foto Don Chesnut.
Het hardhouten blaasroer die op deze wijze gemaakt is, is zó stevig, dat hij vaak voorzien werd van en speerpunt om (ook) als speer dienst te doen.
De Dayaks gebruiken het blaasroer bij de jacht in combinatie met in een vergif (Curare) gedrenkte pijlen. De pijlen bestaan uit delen van een palmblad, omwikkeld met een kapok-achtig plantmateriaal.
In Frankrijk ook een combinatie Yoga/ blaasroer schieten te vinden: Le Sarbacana (Sarbacane = Blaasroer). Deze eeuwenoude vorm van het beoefenen van blaaspijpschieten (want ontstaan in 1991) draait om een speciale ademtechniek. De man die aan de wieg stond van deze vorm van blaasroer schieten is Michel Lawrence Dioptaz, afgebeeld op de foto hieronder. Men maakt gebruik van een blaasroer met grote diameter (17,2mm) en relatief zware pijlen van 8 tot 20 gram. Het geheel is nogal zweverig (en dus voor mij niet te bevatten), maar levert wel mooie plaatjes op.
Van de wanabee-ninja's is het maar een klein stapje naar de échte ninja's. De Shinobi, zoals ze eigenlijk heten, zijn de geheim-agenten van het feodale Japan. Onder de vele wapens die zij gebruikten was ook het blaasroer. Zij gebruikten een vrij kort blaasroer, met een lengte tot ongeveer 120cm, genaamd Fukiya.
Deze naam is ook de naam van de sport in Japan, en vandaar ook de naam van de internationale vereniging (International Fukiyado Association（IFA)). De pijltjes voor deze Fukiya zijn 5 tot 20 cm lang en worden fukibari genoemd. De ninja's gebruikten het blaasroer als wapen tegen de medemens, net als de Dayaks. De fukibari werden gebruikt om een gif over te brengen, om nog enig effect te hebben op de tegenstander.
Tegenwoordig wordt het blaasroer nuttig gebruikt door dierenartsen om medicijnen gemakkelijk toe te kunnen dienen bij moeilijk benaderbare dieren. Het vergif wordt met een soort injectiespuit overgebracht.
Ook maakt het blaasroer weer opkomst als sportwapen. En dan vooral in Japan, Amerika en Duitsland. Gelukkig hoeven we in deze moderne tijd niet meer het bos in om een geschikt stuk hout te vinden, maar kunnen we gewoon naar de bouwmarkt voor een geschikt aluminiumprofiel.
In het westen (Europa en de USA) zie je vooral aluminium blaasroeren, en daarbij pijlen gemaakt van hout, kunstof of staal met kunstof kegels.
In de USA lijkt de sport vooral te draaien om de jacht op klein wild, terwijl in Europa het doelschieten centraal staat.
In Japan zie je vooral glasfiber/ epoxy en zelfs carbon/ epoxy blaasroeren, met een plastic-folie uitvoering van de ons bekende papieren blaaspijp-pijlen. Deze doen misschien het meest denken aan de papieren fukibari van de ninja's.
Als je als westerling probeert om een Japanse blaasroerschieter voor ogen te halen, dan kom je toch al snel uit bij een dergelijk beeld:
Maar dan zou je jezelf vergissen. Dit is een gekke Zwitser, geen Japanner.
Blaasroerende Japanners zie er eerder zo uit:
In modern sport-tenue massaal in actie in een netjes geordende sportzaal. De International Fukiyado Association（IFA) kent zo'n 20.000 leden!
Hieronder een willekeurig voorbeeld van een modern (westers) sport-blaasroer. De loop bestaat uit een 12,7mm aluminium gordijnroede van 120cm lang. Deze heeft een inwendige diameter van 10mm (.40 Caliber). De loop wordt ondersteund door een ander zeskantig aluminiumprofiel (gekocht bij de Action als visnet) en het mondstuk was vroeger de hals en de dop van een flesje Aquarius sportdrank gecombineerd met een rubber mof uit dezelfde bouwmarkt.
De munitie komt vast ook wel bekend voor. Deze is gemaakt van bamboe, beter bekend als satéprikker en plastic folie.
Het handvat en de 'trim' is gemaakt van paracord.
De beschrijving hoe een en ander te bouwen kun je vinden op de pagina van blasrohr-sport.de. Voor het beter knoopwerk werp je een blik op Stormdrane's blog.
Als je voor het stoerdere werk gaat, denk dan aan deze meter lange 16x20mm aluminiumpijp met 'Coldsteel' .625 mini broadhead darts. Mondstuk is van PVC met natuurlijk weer een handvat van paracord.
Het gat in de PVC mondplaat is aan de ene zijde 20mm, en aan de andere iets krapper dan 16mm als bescherming tegen inhalatie van de projectielen.
Onder het paracord een neodymium magneet, om te voorkomen dat de pijl door het blaasroer heen valt als je het naar beneden richt.
Ninja – 忍者
International Fukiyado Association（IFA) met Forum
Aerodart
A Brief History Of Primitive & Traditional Blowguns, James Stuart Koch
Dinsdagmorgen reed ik lekker rustig tegen de Hollandse Brug op, in de Strada natuurlijk, komt me opeens een groot geel gevaarte voorbij zetten. Hoewel ik toch gewoon op het fietspad reed, zag deze bestuurder toch de noodzaak om me van de weg af te toeteren.
"Toeeeeeeeeeeeeeeeeeet"
Best wel imposant, zo'n Typhoon vlak naast je.
Heb nog wel even vriendelijk naar de bestuurder gezwaaid, want zo ben ik dan ook wel weer, maar dat zal wel niet overgekomen zijn, zo'n klein handje boven de schuimkap uit.
Zal mij benieuwen of die bestuurder me op de RDW baan ook zo voortvarend voorbij komt zetten in zijn gele stroomlijnvoertuig!
Deze maand goed bezig; reeds 500km afgelegd, met nog een hele werkweek een een RDW Baan evenement te gaan!
Later... meer!
Eerder schreef ik al over de Trike verlichtingsperikelen.
De verlichting op het rechterwiel is vervangen, maar de verlichting van het linkerwiel liet nog even op zicht wachten.
Vandaag had ik wat tijd over en heb ook de verlichting aan de andere zijde aangepakt. De opzet is natuurlijk gelijk aan die van het eerste licht, maar complicerende factor is de steun voor de spiegel/ fietsomputer. Vandaar dat ik deze verlichtingsarmatuur in twee delen gemaakt en die met elkaar verbonden heb met een stukje draad voor de broodnodige electronen.
Ter vergelijking: Dit is een close-up van de verlichting rechts:
Het doorzichtige spul is Epoxy (Araldite).
Vooraan twee witte 5mm LEDs in serie met een 100 ohm weerstand, achteraan twee rode 5mm LEDs in serie met een 220 Ohm weerstand. De lamp zit aangesloten met een T-connector op de 7,2V LiIon accu.
De foto geheel bovenaan toont een product van een lollige verkeersbordenbekladderaar in Haarlem (Warmoestraat).
Later.... meer!
Vandaag op de terugweg met Jurren op zijn Fujin.
Vrij pittig windje tegen, maar heerlijk fietsweer!
In Amsterdam-ZO leek het even of de wereld aan het vergaan was. Overal om om heen het geluid van sirenes, hoewel we geen blauw licht konden waarnemen.
Om dan meteen buiten ZO over te gaan in landelijke rust, tijd voor een fotootje van dit gedenkwaardig moment (de Fujin wordt niet zo vaak van stal gehaald).
Op het Ruwelspad liepen we nog een paard met begeleidster achterop. Alle goede raad van BrandweerQuest in de wind slaande zijn we er gewoon rustig langs gefietst.
Zowel telefonerende begeleider als paard(je) waren niet in het minst onder de indruk van die rare fietsen.
Langs de A1 kwamen we nog een hele colonne van wel 15 hulpdienstvoertuigen tegen die zich bewoog in de richting van Amsterdam, wat de indruk wekte dat daar iets heel ernstigs gaande was. Later bleek het te gaan om vervoer (Youtube) vanwege het kinderbeestfeest. Weer een mysterie opgelost.
Tegen de Hollandse brug op moest Jurren nog even laten zien dat de Fujin toch echt een gewichts-voordeel heeft ten opzichte van de Strada. Denk dat hij inderdaad gelijk heeft, maar dat de 30 kilo verschil in massa van de berijders ook wel een rol zal spelen...
...later... meer!
