Witte Quest met kronkeltje gespot in Muziekwijk

Reeds ik gisteren nietsvermoedend naar huis (met de Punto), zie ik opeens een witte Quest rijden in Almere Muziekwijk (Maandag, 17:25). Stond iets van een donker kronkel-lijntje op de zijkant. Leuk! Nog een actieve velomobilist. Even bij Velomobiel.nl gekeken, maar er blijken zo'n 5 witte Questen rond te rijden in Almere. Geen idee dus wie het was. Hieronder volgt een 'Artist Impression' van de Quest is questie.

Vanmorgen naar Schiphol,werd ik nog achterna gezeten door een kannibaal. Tegen de Hollandse brug op kwam hij me voorbij zetten, maar brug-af liep ik natuurlijk snel weer op hem in. Op het fietspad tussen Muiderberg en Weesp in reed ik met een vaartje van ongeveer 31,2 km/h, toen ik opeens een schim achter me zag. Even in mijn rem geknepen voor wat extra licht achter me. Het was de Angelo 'de kannibaal' weer! Heel geniepig zonder verlichting tot vlak achter me geslopen. Verdikkie. Toen moest ik dus weer iets sneller fietsen, en dat om 6 uur 's morgens. Bij de Vecht ben ik hem alweer kwijt. Gelukkig, kan ik weer een beetje normale snelheid fietsen :)

In Weesp heeft 'ie mazzel. Daar kan hij een kortere route nemen door een steegje langs een hek. In Weesp zie ik zijn licht een paar honderd meter achter me verschijnen.  Bij de verkeerslichten van de Provinciale weg wacht ik netjes mijn beurt af. Daar komt hij me voorbij, vol door rood licht naar de overkant. VALSSPELER! Als ik eindelijk over mag, is hij al uit het zicht verdwenen. Of heeft hij zijn lampen weer uit gedaan? Ik heb hem in ieder geval niet meer gezien. Wel hoor ik later die dag van Theo dat hij Angelo gezien heeft bij de brug over het Amsterdam-Rijn kanaal. Theo zat vanmorgen dus maar een paar minuten voor me.

Rond het middaguur weer terug. Het begon net te regenen toen ik aankwam. Spannender kan ik het helaas niet maken.

Later!

Bedradingswerkzaamheden

De Strada is weer redelijk schoon en vrij van ijsklonten, dus vandaag heb ik hem in de huiskamer gezet om de bedrading wat netter te maken. Ik heb de spiegel-lampen nu niet meer op een tijdelijk stekkertje op de utility-outlets zitten, maar op een permanente stekker die verbonden is met de normale schakelaar voor de B&M IQ Cyo in de neus. De spiegel lampen gaan nu tegelijk aan met de Cyo. Van de dimfunctie heb ik tijdelijk af gezien.

Het ziet er wel netjes uit zo; Ben weer een tevreden mens. Later maar eens nadenken of en hoe ik de lampen weer dimbaar maak. De B&M IQ Cyo gebruiken zonder de spiegel-lampen kan nog steeds, daarvoor moet ik het stekkertje dan even losmaken.

Nog steeds een onderbreking in de bedrading dus, vooral voor het geval dat de top van de romp gescheiden moet worden. Je weet immers maar nooit.

Tevens de twee klittenbanden voor de achterste bevestiging van de schuimkap ge-her-verlijmd. Ze waren weer eens los gekomen :(

Fotoshoot

Gisteren-middag en vandaag was het weer heerlijk fietsen. Heel prettig, als je weer asfalt met houvast onder je wielen hebt. Geen geglibber, gehobbel en geglij meer. Theo heeft van de gelegenheid gebruikt gemaakt om wat actiefoto's van mij de maken :)

Foto's: VeloTejo
Alle foto's: Slideshow

Spoorzoeken

Zo, een nieuwe week is aangebroken. Het mag weer, lekker met de Strada naar kantoor! Was echt heerlijk velomobielen vanochtend. Was wel een beetje fris, maar eenmaal in de Strada gezeten was de tocht toch wel weer heel comfortabel.

Op het Ton Storkpad tussen Muiderberg en Weesp is het fietspad (ook) bedekt met een dun laagje ijskristallen. Een mooi gezicht als je daar overheen zoeft. Op dat pad, de karakteristieke sporen van Strada 037. Theo zit blijkbaar een stukje voor me. Tot mijn verbazing zijn de glinsterende ijskristallen en de Stradasporen nog vast te leggen op de gevoelige chip ook!

De vorm vanmorgen is goed; het weekeind rusten heeft me goed gedaan. Het is plaatselijk glad. Bij de oprit van Ouderkerk aan den Amstel naar de N522 slipt de PM achter behoorlijk. Heb moeite om op gang te komen en glip nog net door het oranje licht.

Als een krab.

Zo, vandaag alweer de laatste dag deze week dat ik met de Strada forensen kan. Bij het vertrek regent het zachtjes en is de temperatuur boven nul. Mooi! Geen nieuwe ijs-ellende meer te verwachten dus onderweg. Alleen op de bekende plaatsen ligt nog wel wat ijs. Op het Spoorbaanpad bij Almere Poort is het enige wat rest een lange richel van ijs aan de kant van het pad. Ook op de Ruwelswal tussen het Gein en de Amsterdam ZO ligt nog wel een en ander, maar gelukkig is de hoeveelheid al flink geslonken door de aanhoudende dooi.

Op de Middenweg bij de Ouderkerkerplas gaat de Strada als een krab zijwaarts door een geul in het ijs. Een voorwiel en het achterwiel beide door de geul, en het andere voorwiel griploos over de ijzige hobbels. Alles is spiegelglad door de dunne laag water op het ijs. Bij het tweede obstakel op dit pad kies ik de verkeerde route en kom ik vast te zitten. Ook achteruit flintstonen lukt niet meer en ik moet toch de Strada uit.

Ik zie trouwens net dat de Ruwelswal precies op de grens Noord-Holland/ Utrecht loopt en dat de hele route langs het Gein over Utrechts grondgebied gaat. Cool! Ik forens dus over 3 provinciën!

Erwin – de nocturnische all-weather tri-provinciën forens.

Nocturnische Nachtrit

Vandaag wederom met de Strada naar kantoor. Ik moet wel; ik weeg weer 91kg. Potjandikkie! De dag dus begonnen met een Nocturnische Nachtrit. Wat een mooie titel voor een artikel! Buiten dat het een mooie Alliteratie is, is het volgens mij ook nog een pleonasme. En onjuist bovendien. Want het was eigenlijk meer een morgenrit. Van wanneer tot wanneer duurt de nacht eigenlijk?

Volgens Wikipedia kan je met de definitie van Nacht alle kanten op. Ook de kant die mij het best uitkomt. Dat doe ik dan ook maar. Ik heb dus gewoon een Nocturnische nachtrit gemaakt vannacht. Of is was dat vanmorgen? Wat een verwarring allemaal zo vroeg op de avond. Van 05:50 tot 07:15 was het in ieder geval 'nocturnisch'. 

Ik heb weer veel plezier beleefd aan mijn verlichting. De conditie van de wegen is prima. Van de 36km zijn maar enkele tientallen meters bedekt met ijs. Dat is dan wel weer hobbelen, maar dankzij de lampjes is het eenvoudig om op tijd de vaart eruit te halen. Zelfs met 10km/h maakt de Strada nog rare bokkesprongen (mijn spellingscontrole wil dat ik hier bokkensprongen schrijf, maar dat vertik ik!). Laat staan dat je met meer dan 30km/h op zo een ijsveld knalt door ondeugdelijke verlichting. Dan zou je willen dat je zulke mooie spiegel-lampen had aan je Sunrider :)

De terugrit was voor de verandering bij daglicht. Dat is een genoegen welke ik meestal maar eens in de twee weken smaken mag. Vandaag was het dus zover. Rond de lunch naar huis met prachtig weer. Zonnetje erbij, weinig wind en gematigde temperatuur. Kan ik erg van genieten.

Later, meer!

Eerste morgenrit 2011

De eerste morgenrit zit er al weer op. Voorzichtig in het donker op weg op grotendeels schone wegen. Her en der een dun laagje ijs op de weg, dus vandaar de voorzichtigheid. Vooral in Almere en Weesp was het glad, de rest van de weg was eigenlijk achteraf gezien best te doen. De enige slippertjes die ik gemaakt heb waren op bevroren sneeuwprut. De Strada hobbelt en glijdt dan dat het een lieve lust is. Met moeite houd ik de Strada met de neus ongeveer in de goede richting.

Aandachtig bestudeer ik de dunne laag ijskristallen op het fietspad voor me. Mooi, al die glinsterende ijskristallen op het asfalt. Herken ik daar de karakteristieke parallelle sporen van een Velomobiel? Blijkbaar zit Theo voor me met zijn Strada. Ik rij rustig door – geen zin om me helemaal leeg te rijden in een waarschijnlijk vruchteloze poging om hem in te halen. Als ik over de A2 bij de Ouderkerkerplas aan kom, denk ik dat ik zijn achterlicht een meter of 700 voor me zie rijden. Rustig en beheerst rij ik verder. Wat een zelfbeheersing hè! Aan het eind van de Middenweg staat het rode stipje stil. Vreemd. Is het dan toch Theo niet?

Eenmaal binnen het bereik van mijn koplampen licht de oranje sticker van Strada 37 fel op. Dus toch. Theo staat naast zijn VM. Da’s geen goed teken. Het achterwiel van zijn fiets loopt aan tegen de wielbak. Er is blijkbaar een probleem met de wielophanging en we stellen een onderzoekje in . De structurele integriteit van de achterwielophanging blijkt aangetast. Voorzichtig rijden we door naar Schiphol. Ik blijf een flink eind achter Theo rijden uit eerbied voor zijn vergevorderde leeftijd en de angst om lek te rijden op onderdelen die onverhoopt van zijn Velomobiel af kunnen vallen.

De tocht naar Schiphol verloopt zonder verder oponthoud. Theo zal weer eens langs Dronten moeten met zijn VM. Gelukkig bieden ze daar nog “Ouderwetse” service. Hij zal het - wederom - nodig hebben.